Ազնվանալ (Coming Out)

Հոդվածը՝ Գեյբ Մուգալյանի
Պատկերը՝ Միշել Տեր Վարդանյանի

2015-ին քաղաքացիական ազատությունների, դրանց պաշտպանության և ԼԳԲՏՔ անձանց ճանաչման Եվրոպական և Եվրասիական 49 երկրների ցանկում Հայաստանը գրավեց տխրահռչակ 47-րդ տեղը։

Չորս տարի անց, վարչակարգի փոփոխությունից և քվիր իրավունքներն առաջ տանելու համառ ջանքերից հետո, այդ թիվը միևնույնն է չի բարելավվել:

Թեև սա աներևակայելի հիասթափեցնող է, ցավալի է նաև այն փաստը, որ քվիր հայերը միևնույնն է մղվում են հասարակության լուսանցքներ ՝ բախվելով խտրականության, խարանի, ամոթի և բռնության:

Այսպիսի ֆիզիկական և հոգեբանական վտանգի ֆոնին շատ քվիր հայեր նախընտրում են թաքցնել իրենց ինքնությունը, բայց ի՞նչ գնով:

Այս տարվա հոկտեմբերի 11-ը, որը նշվում է որպես ազնվանալու, կամ այլ կերպ կոչված «քամինգ աութի» ազգային օր։ «Քույրիկներ» նախաձեռնությունը զրուցել է աշխարհասփյուռ հայ քվիր 5 անձանց՝ Քեթլինի, Զաքի, Պիտերի, Նորայի և Արմենի հետ, ովքեր իրենց ինքնության շուրջ ազնվանալու գործընթացում կիսում են գրեթե նույն փորձառությունները։

Թեև նրանց ապրած պահերից շատերն իրենց մեջ ներառում են ժխտում, բռնություն և վախ, այն պատմությունները որոնք լսեցինք, ներառել են նաև հույսի և սեփական անձին ընդունելու ուղերձներ, որոնք հայկական մշակույթի և համառության հիմնաքարերն են:

Քամինգ աութ կամ ազնվանալ

Դուք հավանաբար լսել եք «քամինգ աութ» տերմինը, ինչը նշանակում է, որ ինչ-որ մեկը, ով քվիր է, հասկանում և ընդունում է իր քվիր լինելը և այդ մասին ազնվանում է ինքն իր կամ ուրիշների հետ՝ պատմելով իր գենդերային ինքնության կամ սեռականության մասին։ Կարող է թվալ թե սա հեշտ քայլ է, կամ այն լիովին անհրաժեշտ է, վատագույն դեպքում կարող է անազնիվ թվալ, որ անձը թաքցնում է իր ինքնությունը։ Այնուամենայնիվ, ուրիշների և սեփական անձի հետ ազնվանալը կարող է լինել մարդու կյանքի ամենադժվար պահերից մեկը:

Կան բազմաթիվ գործոններ, որոնք կարող են ստիպել ինչ-որ մեկին գաղտնի պահել իրենց գենդերային ինքնության կամ սեռականության վերաբերյալ տեղեկությունները, օրինակ՝ գործոններից մեկը կարող է լինել ընտանիքի անդամների, ընկերների կամ սիրելի անձանց վստահությունը և նրանց հետ կապը կորցնելու վախը։

Նույնիսկ եթե ինչ-որ մեկը ազնվանում է իր վստահելի ընկերոջ կամ հարազատի մոտ, շատ հնարավոր է իրենց ինքնության մասին չպատմեն իրենց գործընկերներին կամ հասարակությանը՝ վախենալով կորցնել աշխատանքը, իրենց տունը կամ նույնիսկ կյանքը: Այս առումով, սխալ է ուրիշի ինքնությունը բացահայտելը, թեկուզև դա դրդված լինի այդ մարդուն օգնելու մտադրությամբ, քանի որ դա կարող է նրանց անհարմար և վտանգավոր իրավիճակի մեջ դնել:

Վերջիվերջո, հանրության առաջ ազնվանալը շարունակական և խիստ անձնական գործընթաց է, որի ընթացքում քվիր անձինք անընդհատ գնահատում են իրենց անվտանգության և հարմարավետության աստիճանը, ինչպես նաև այլ անձանց նկատմամբ իրենց վստահությունը:

Անվանալը շրջապատի հետ սկսվում է այն ժամանակ, երբ հասկանում են, թե ինչպես են իրենց ուզում նույնականանալ, երբ ընդունում են այն մարմինը որում հարմարավետ են զգում, և հասկանում են թե ովքեր են այն մարդիկ, ում հետ նրանք ցանկանում են ունենալ սիրային կամ սեռական հարաբերություններ, ինչպես նաև հաշտ են լինում իրենց մարդկային բարդ ասպեկտների հետ:

Այս ամենը բնականաբար բոլորի համար տարբեր է: Օրինակ ՝ մեկը, ով տրանսգենդեր է, ինքնաբերաբար նույնասեռական չէ և հակառակը։ Սա այն պատճառով, որ սեռականությունը, գենդերային ինքնությունը և կենսաբանական սեռը միմյանց հետ պարտադիր չէ որ կապված լինեն:

Շատերի համար ինքնորոշման այս գործընթացը սկսվում է դեռ շատ փոքր հասակից, նախքան մենք կսկսենք անցնել սոցիալիզացիայի միջով և նախքան հասարակությունը կստիպի մեզ գենդերային դերին համապատասխան վարք դրսևորել։

Վիրջինիա նահանգի Ռիչմոնդ քաղաքում բնակվող 29-ամյա ոչ բինար քվիր Զաք Կոջոյանը մեզ պատմեց․ «Ամենա առաջին անգամ երբ հասկացա իմ քվիր լինելը, դա երևի 5 կամ 6 տարեկանումս էր։ Ես հիշում եմ, որ միշտ մտորում էի՝ ի՞նչ կլինի եթե իմ մարմինն ուրիշ լիներ, և մտածում էի ինչո՞ւ է իմ մարմինն այնպիսին ինչպիսին կար այդ ժամանակ»։

26-ամյա Քեթլին Այդջյանը Լոս Անջելեսից, նույնականանում է որպես ցիսգենդեր բիսեքսուալ, նա հաստատեց նմանատիպ միտումը ասելով․ «Ես միշտ հասկացել եմ, որ ես այլ կերպ եմ հրապուրվում քան ուրիշները, բայց դեռ ամբողջովին ամեն ինչ չէի հասկանում։ Երբ արդեն մեծացա, հատկապես երբ միջնակարգ դպրոցում էի, ես որքան հնարավոր է ծանոթանում էի ԼԳԲՏ+ հարցերի շուրջ 2000-ականներին հասանելի ուսումնասիրություններին, և ի վերջո, ես հասկացա, որ իմ զգացմունքներով միայնակ չեմ և տարօրինակ չեմ»։

Քեթլինի նման շատերը մեծանալու ընթացքում բազմազան գենդերային ինքնությունների և սեռական կողմնորոշումների մասին սովորելու ռեսուրսներ չունեն, իսկ ոմանք էլ սկսում են այդ մասին պատկերացումներ զարգացնել պատանեկության և նույնիսկ չափահաս տարիքում։

20-ամյա անանուն անձը Մոսկվայից, որից մենք կանվանենք Պիտեր ասել է․ «Ես բախտավոր էի այնքանով, որ իմ գեյ լինելը հասկացել էի շատ վաղ դեռահասության տարիքում, և չէի ընկել այսպես կոչված ինքնամերժման ծուղակը։ Ես նաև հասկանում եմ, որ իսկապես դժվար է այլ քվիր հայերի համար, նրանցից ոմանք նույնպես քսաննանց են և արդեն ընդունել են իրենց ինքնությունը, և կան քվիր հայեր ովքեր մինչև այժմ համառորեն մերժում են իրենց ով լինելը։ »

Գրեթե ամենուր նույն պատմությունն է՝ մարդիկ ներքուստ և արտաքնապես մերժում են իրենց ինքնությունը և այդ ամենը կապված է նրա հետ, որ ամբողջ աշխարհում առկա է ԼԳԲՏՔ անձանց մասին բացասական վերաբերմունք։

Այս հայացքները հաճախ կապված են նրա հետ, որ մարդիկ սահմանափակ տեղեկություններ ունեն տարբեր ինքնությունների մասին և տարբեր ինքնությունների առօրյա կյանքում շատ քիչ են հանդիպում։

Անանուն 17-ամյա Երևանցին, ում կկոչենք Նորա, խոսեց այս մասին ասելով․ «Իմ ընտանիքում երբեք չենք խոսել ԼԳԲՏ հարցերի մասին մինչև 2015 թվականը, դրա պատճառով ես հոմոֆոբ էի։ Ես չեմ կարող հստակ թե երբ հասկացա, որ բիսեքսուալ եմ, բայց լսեցի այն մասին, որ ԱՄՆ-ում ընդունվել են նույնասեռական ամուսնությունները և ես գիտեի նաև, որքան էլ հիմարություն թվա, երկու տղաների միջև հարաբերություններով անիմեներ նայելիս արդեն հարամարավետ էր դարձել ԼԳԲՏ անձանց մասին գաղափարը ինձ համար։ »

Այս հարցն արդեն կարևորում է ԶԼՄ-ներում տեսանելիության փաստը, որ կարևոր է տեսնել տարատեսակ ինքնություններ և տեղեկանալ ընտանեկան, ընկերական և համայնքային տարբեր կենսակերպերի մասին։

Ընտանիք

Ցավոք հասարակության, հատկապես հայ հասարակության, նախապաշարմունքներն արտահայտվում են, երբ մենք ազնվանում ենք ընտանիքի և ընկերների հետ։ Նորան հիշելով այն ժամանակը, երբ նրա մայրը չէր դադարում Նորայի սեռականության հիմքով ճնշում գործադրել նրավրա, ասաց․ «Ես ի վերջո հանձնվեցի և արցունքներով ասացի նրան՝ «ես դեմ չէի լինի ամուսնանալ աղջկա հետ» և ուղղակի լաց էի լինում, որովհետև մտածում էի, որ մայրս կատի ինձ»։

Նորան շարունակում էր պատմել․ «Մայրս այնքան էր մերժում իմ բիսեքսուալ լինելու փաստը, որայդ մասին մոռացել էր, և ես ստիպված եղա երկրորդ անգամ ազնվանալ․․․Դրանից հետո ես ուղղակի խուսափում էի խոսել այդ մասին և ազնվանում էի միայն այն մարդկանց հետ՝ ովքեր, ինչպես ես գիտեի, դեմ չէին լինի իմ բիսեքսուալ լինելուն, ինչը Հայաստանում զարմանալիորեն տարածված է»։

Պիտերը, վկայակոչելով նմանատիպ փորձը, ասաց մեզ․ «Ես բաց եմ մի քանի ընկերների և մի ընտանիքի անդամի առջև․․․ ինչ վերաբերվում է այդ ընտանիքի անդամին՝ նա սկզբից խառնվեց և ապա տխրեց «նորություններից», որ ինձ գրավում են տղաներն այլ ոչ թե աղջիկները։ Այդ ժամանակ սկսվեց մերժման փուլը։Ընտանիքիս անդամը ենթադրեց, որ մեր ընտանքում ոչ ոք այդպիսին չէ՝ այդ պատճառով էլ հնարավոր չէ, որ ինձ դուր գան տղաները, հասնելով նրան, որ սկսեց կասկածի տակ դնել ընտանեկան գեների «մաքրությունը»»։ Պիտերն ավելացրեց․ «Այժմ ընտանիքիս անդամը հավատում է, որ ես ուղղակի դեռ չեմ գտել այն աղջկան, ում ես կսիրահարվեմ»։ Այսպիսի ժխտողականությունը տարածված է, բայց հիմնականում սոցիալական ճնշման արդյունք է՝ լինել «լավ» հայկական ընտանիք։ Պիտերն ասաց․ «Ծնողներն ու մեծ ընտանիքն ակնկալում են, որ դուք կգտնեք հայ աղջիկ ու կամուսնանաք նրա հետ (սա հատկապես ճնշում է սփյուռքահայ լինելու համատեքստում), երեխաներ կունենաք և այդպիսով կփոխանցեք ձեր «հայությունը» հաջորդ սերնդին», ինչն էլ ստեղծում է ներքին համոզմունք, որ ամեն բան՝ բացի հետերոսեքսուալ հարաբերություններից, ոչ միայն արգելված են, այլև սխալ և ոչ հայկական:

Վերահաստատելով դա՝ Քեթլինն ասաց․ «Լինելով կրոնական դպրոցներում և մեծանալով շատ հայկական ընտանիքում՝ ես միշտ հանդիպել եմ հոմոֆոբիայի և հոմոֆոբ արտահայտման»։ Նա բացատրում է․ «Իմ ընտանիքում միայն մայրս է, որ սիրում է ինձ այնպիսին, ինչպիսին կամ՝ թաքցնելով դաընտանիքիս մյուս անդամներից, ովքեր ավելի պահպանողական են։ Ինչն էլ ստիպում է ինձ անհանգստանալ, թե ինչ կկատարվի, եթե երբևէ լինեմ ոչ հետերոսեքսուալ հարաբերությունների մեջ»։ Քեթլինը հիշում է․ « Երբ ես 14 տարեկան էի, վերջապեսխոստովանեցի ինքս ինձ իմ սեռականությունը։ Այդ ժամանակ փորձեցի ազնվանալ մորս հետ, ով սկսեց մերժել և հայտարարեց․ «ուղղակի փուլ է, վերջում հետերոսեքսուալ կլինես»»: Սա տարածված հոմոֆոբիայի ձև է, որը փորձում է քվիր ինքնությունը ներկայացնել որպես «փուլ» կամ ուշադրության կարիք։ Թեև մենք տեսել և լսել ենք ակնհայտ հոմոֆոբիա, ինչպիսիք են վիրավորանքներն ու հայացքները, երբեմն մեր ընտանիքի սպասելիքներն արտացոլում են արմատացած նախապաշարմունքները ԼԳԲՏ մարդկանց դեմ ավելի նուրբ ձևով։ Երբ այդ սպասելիքները չեն արդարանում, արդյունքում սկսվում է զայրույթի և խառնաշփոթ կամ քվիր ինքնության մերժմում։

Անդրադառնալով դրան՝ Զաքը մեզ ասաց․ «Ես առաջին անգամ ազնվացա ծնողներիս հետ 24 տարեկանում։ Ամեն ինչ լավ անցավ, քանի որ նրանք բավականին առաջադեմկարող են լինել , և ես ամեն ինչ չի,որպատմեցի նրանց։ 26 տարեկանում ես նրանց ամեն ինչ պատմեցի։ Մայրս չափազանց սատարող էր և մի փոքր հուզված, իսկ հայրս՝ ոչ։ Նա գոռաց ,հայհոյեց ու փորձեց մեղադրել ինչ-որ մեկին կամ ինչ-որ բան, որ ինձ այսպիսինն է դարձրել․․․Ի վերջո նա ասաց, որ ուզում է երջանիկ, առողջ ու անվտանգ լինեմ»։

Բռնություն

Թեև որոշ մարդիկայնքանով ենհաջողակ, որ կարող են ընդունված լինել իրենց ընտանիքի և համայնքի կողմից, մյուսները շարունակում են բախվել մերժման և, շատ հաճախ, ֆիզիկական, էմոցիոնալ, ֆինանսական ու հոգեբանական բռնության։ Զաքը պատմեց մեզ իր ազնվանալու փորձերից մեկի մասին․ «Ավելի ուշ ես պատմեցի իմ ուսուցչին իմ սեռականության մասին, ում ես համարում էի ինձ ընկեր և խորհրդատու…Այդ ուսուցիչը դառնում էր իմ ամենավատ բռնարարը, և ամեն անգամ, երբ փորձում էի ձերբազատվել այդ թունավոր «հարաբերություններից», նա որպես զենք օգտագործում էր իմ գենդերային ինքնությունն իմ դեմ՝ «Ոչ ոք այլևս քեզ այդպիսին չի սիրի այնպես, ինչպես ես»։ Սա շարունակվեց գրեթե 2 տարի»։ Մեկուսացման այս տեսակը դառնում է հնարավոր, երբ ԼԳԲՏ մարդկանց չի թույլատրվում լինել ազնիվ իրենց հասարակություններում, ինչն էլ բացում է դարպասներ ավելի դաժան և տրավմատիկ իրավիճակների համար։

Այս իրականության վերաբերյալ Արմեն Հովհաննեսը՝ 59-ամյա ոչ-բինար անձնավորությունը Սան-Ֆրանցիսկոյից, ասաց․ «Իմ ծնողները լքեցին այս աշխարհը՝ այդպես էլ չկարողանալով ընդունել ինձ։ Վերջին բաներից մեկը, որ հայրս ինձ ասաց․ «Միակ բանը, որի համար ափսոսում եմ, այն է, որ քեզ ավելի շատ չեմ ծեծել։ Այդ դեպքում միգուցե փոխեիր քո զզվելի կյանքը»։ Մայրս բացահայտեց իմ ինքնությունը, երբ ես 15 տարեկան էի։ Նա շարունակում էր կրկնել, որ հայրս պատրաստվում է սպանել ինձ, ինչը ճիշտ էր, քանի որ նա փորձեց։ Երկու անգամ։ Մի անգամ դանակով, մյուս անգամ ձեռքերով կոկորդիցս բռնած։ Ես լքեցի տունը, որ փրկեմ կյանքս։ Սա 1977 թվականն էր․․․ Դեռ շատ վտանգավոր էր ԼԳԲՏ համայնքի համար, նույնսիկ հայկական համայնքի սահմաններից դուրս։ Ես չգիտեի ինչ անել․․․ այն բանից հետո, երբ հայրս հարձակվեց վրաս դանակով, փորձեց խեղդել, փորձեցի վերջ դնել կյանքիս և շատ այլ բռնությամբ լի դրվագներ։ Ես հեռացա տնից 17 տարեկանում»։ Արմենը շարունակեց․ «Երբ ես քվիր եիրտասարդ էի, դեռ սովորական էր լինել ծեծված ու սպանված նրա համար, որ վիզուալ չես համապատասխանում նորմերին։ Այո, նույնիսկ Սան-Ֆրանցիսկոյում․․․ իմ վրա հարձակվել ու հալածել էին, մինչ ատելության հիմքով հանցագործության օրենքի ընդունումը, և ոստիկանները կծիծաղեին քեզ վրա, եթե որոշեիր հաղորդել նման բաների մասին, որովհետև ոչ ոք չէր ցանկանում քեզ պաշպանել»։ Արմենը հիշեցնում է այնվտանգով լի իրականության մասին, որում ապրում են շատ քվիր մարդիկ մինչ օրս։ Նա ասաց մեզ․ «Ես 59 տարեկան եմ։ Չափահաս կյանքիս առաջին 10 տարիներնանկացրել եմ Սան-Ֆրանցիսկոյում, երբեմն անօթևան էի, կյանքս աննպատակ անց էի կացնում՝կատարելով ամենացածր վարձատրվող ու ծանր աշխատանքները, միակ բանը, որ ինձ հույս էր տալիս դա այն էր որ ես ապրում էի ԼԳԲՏ համայնքում։

Ընդունում

Բոլորն են փորձում այս կամ այն կերպ ճանաչված եւ ընդունված լինել իրենց կյանքում։ Դժբախտաբար, հնարավոր բռնության վտանգը քվիր համայնքից շատերին ստիպում է թաքցնել, շատ հաճախ՝ ժխտել իրենց ինքնությունը կամ ապրել երկակի կյանքով։ Պիտերը պատմում է, որ «Հայաստանի քվիր համայնքի մեծ մասը, ում ես հանդիպում եմ (ներառյալ՝ քվիր գեյ անհատները) ասում են, որ իրենք նախաձեռնում են հետերոնորմատիվ ամուսնություն (ամուսնանում են կնոջ հետ և ունենում են երեխաներ) որպեսզի ներգրավված և ընդունված լինեն հասարակության մեծամասնության կողմից։ Մյուսները փնտրում են ընդունված լինելու այլ տարբերակներ, ինչպես օրինակ՝ Արմենը, ով ասում է, թե «կրելով Հայ առաքելական եկեղոցու ազդեցությունը՝ ես, որպես երեխա, բավականին կրոնական եմ եղել մինչև հասունանալս։ Աղոթել եմ աստծուն և Հիսուսին ամեն երեկո, որպեսզի ինձ տղա դարձնեն։ Ես իսկապես հավատում էի, որ մի առավոտ ես կարթնանամ իմ իրական գոնդերային ինքնությունը հաստատող մարմնի մեջ։ Ես հատկապես կարծում էի, որ Հիսուսը դա կհասկանա, քանի որ մեր տեսած գեղարվեստական պատկերներում նա ուներ երկսեռ անձի տեսք, և դա ինձ իսկապես դուր էր գալիս»։

«Կարծում եմ՝ նորմալ է ցանկանալ ընդունված լինել նրանց կողմից, ովքեր շրջապատում են մեզ, լինեն դրանք մեր աստվածները, ակադեմիական և մշակութային հանրությունները, մեր ընկերները կամ ընտանիքը։ Այնուամենայնիվ, ոչ բոլորն ունեն նույն ակնկալիքներն ու կարիքները, երբ խոսքը վերաբերում է ընդունված լինելուն»։ Երբ հարցնում են, թե հայկական հասարակությունն ինչպես կարող է լինել ավելի ընդունող, Զակը պատասխանում է՝ «չեմ կարծում, թե ես որևէ ակնկալիք ունեմ հայ հասարակությունից։ Ցավոք, իմ ողջ կյանքի ընթացքում ես ինձ օտար եմ զգացել այս համայնքում։ Ամեն դեպքում, հայ հասարակությունից ես ակնկալում եմ նույն բանն, ինչ մնացած աշխարհից։ Ես կարիք ունեմ, որ նրանք առաջին հերթին ինձ դիտարկեն որպես անհատ․ ոչ որպես տղամարդ, ոչ որպես հայ, այլ՝ հենց որպես մարդ, անհատ»։ Այս առումով, մարդուն ընդունելը սկսվում է անձնական մակարդակից ու հատկապես՝ ինքդ քեզ ընդունելուց։ Ինչպես Զակն է ասում․ «իմ համար քվիր լինել նշանակում է պահպանել կյանքը։ Գիտեմ, որ դա կարող է վտանգավոր լինել և գիտեմ, որ ես շահում եմ՝ հասարակության մեջ «ճանաշված» լինելով որպես ցիսգեդեր հետերոսեքսուալ տղամարդ։ Բայց եթե ես չիմանայի ով եմ ես եղել, չգիտեմ արդյոք կկարողանայի՞ այսքան երկար գոյատևել։ Իմ կողմից քվիր ինքնությունս բացահայտելն ինձ ավելի մոտեցրեց կայունությանը, իմ հանդեպ ինքնավստահությանը և հնարավորությանը վստահորեն ասելու, թե ով եմ ես իրականում։ Իմ քվիրությունը հասկանալուց հետո ինքս ինձ ավելի լավ եմ ճանաչում»։

Ինքնություն

Մարդիկ բարդ, տարաբնույթ և դինամիկ տեսակ են։ Սկսած անհատական մակարդակից մինչև մշակութային մակարդակը, մենք ամեն պահ փոփոխվում ենք և զարգանում ժամանակի ընթացքում․ ճիշտ է՝ ոչ միշտ այն ուղղությամբ, որը կարող է «իմաստ արտահայտել» մեզ շրջապատող բոլոր մարդկանց և անգամ մեր համար։ Մեր տարբեր ինքնությունների միջև հաշտեցումը ժամանակ առ ժամանակ կարող է դժվար լինել։ Ինչպես Զակն է մեկնաբանում՝ «իմ շուրջը գտնվող աշխարհի ընկալումն իմ կողմից մշտապես ձևավորվել է իմ ինքնության պրիզմայով․․․ Ես չեմ հավատում, թե գոյություն ունի հայ լինելու միայն մեկ «ճիշտ» ճանապարհ, ինչպես որ չեմ հավատում, թե կա քվիր լինելու մեկ ճիշտ եղանակ։ Այս ամենը մտքում ունենալով՝ ես ասում եմ, որ իմ քվիրությունը միշտ ակտիվորեն համագործակցում է իմ հայ ինքնության հետ մինչ ես ուսումնասիրում եմ հայկական մշակույթը»։ Զակն ավելացնում է, թե «ես բացահայտեցի, որ իմ ինքնությունները՝ որպես հայ և որպես ոչ-բինար անձ, երկուսն էլ կարող են գոյություն ունենալ մեկ հարթության մեջ․․․ Ոչ ոք չի կարող համոզված լինել, թե ինչն է հատկապես ինձ դարձնում հայ կամ ոչ-բինար անձ։ Կարծում եմ՝ իմ երկու ինքնությունների ինտեգրման առանցքում ընկած է այս փաստը»։

Քեթլինը հաստատում է այս միտքը, երբ ասում է, որ «հայի իմ ինքնությունը միշտ խորապես արմատացած է եղել իմ մեջ մանկությունիցս ի վեր․․․ (բայց) իմ քվիր ինքնությունը դա ի՛մ քվիր ինքնությունն է, իսկ հայը դա իմ մշակութային ինքնությունն է։ Դրանք իրարից անկախ չեն գործում։ Իմ կարծիքով մոլեռանդությունը հայկական մշակույթին բնորոշ չէ․ ես կարծում եմ, որ դա անձի ինքնության հատկանիշ է և պարզապես պատահում է, որ շատ հայեր, ցավոք սրտի, բավականին մոլեռանդ են և հեգնական (միևնույն ժամանակ՝ սեքսիստ), բայց կան նաև շատ հայեր, ովքեր ընդհանրապես այդպիսին չեն»։

Հպարտ

Քեթլինը, Զակը, Պիտերը, Նորան և Արմենը ողջ կյանքի ընթացքում ինչպես որ պահպանել են իրենց հայկական ինքնությունը, ճիշտ այդպես էլ համոզված են եղել իրենց քվիր՝ հայկականի հետ թվացյալ հակասության մեջ գտնվող ինքնության մեջ՝ անկախ նրանից վերջիններս բացահայտել են հասարակությանն իրենց ինքնությունները, թե՝ ոչ։

Մեր ամբողջ կյանքում մենք եղել ենք գեյ, տրանսգենդեր, ասեքսուալ, ոչ-բինար և այլ տիպի հայեր, ու դա մի բան է, որը երբևէ չի կարող փոխվել ինչ տեսակ ճնշումների հետ էլ որ բախվենք։ Ընդհակառակը, մենք ավելի ու ավելի հպարտ ենք զգում մեր հատվող քվիր հայ ինքնություններով և այդ ինքնությունների բոլոր դրսևորումներով։ Վերջում Արմենն ավելացնում է․ «Այն, ինչով ես իսկապես ցանկանում եմ կիսվել բոլորի հետ, դա սեփական ընտանիքը կորցնելու հոգևվարքն է (գիտեմ, որ դա հատկապես աղետալի է մեր՝ հայերիս համար)։ Եվ չնայած այն ամբողջ ներքինացված հոմոֆոբիային, որից մենք բոլորս պետք է բուժվենք, քվիրոֆոբիայի բոլոր այն անհաշվելի եղանակներին, որոնցով մենք վիրավորվել և վնասվել ենք, այդ ամենով հանդերձ, դեռեւս հնարավոր է ունենալ արժանապատիվ կյանք։

Հիշե՛ք, որ մենք իսկապես դիմացկուն մարդկանց մի սերունդ ենք՝ հայեր՝ գումարած քվիր։ Ես կոչ եմ անում բոլոր քվիր երիտասարդներին, հատկապես՝ հայ, որքան էլ որ հայտնվեք հոմո/տրանս/քվիրոֆոբ իրավիճակներում, երբեք մի՛ հանձնվեք, երբեք մի՛ լռեք։ Աշխարհում կան հազարավոր մարդիկ, ովքեր ձեր նման են և մենք բոլորս սիրում ենք ձեզ»։

Այս ամենով հանդերձ, հիշե՛ք, որ մենք ձեզ սիրում ենք։ Եթե դուք մտադիր ենք օգտվել առիթից և այս հոկտեմբերի 11-ին բացահայտել ձեր ինքնությունը որևէ ընկերոջ, ձեր ընտանիքին, ուսուցչին կամ պարզապես ինքներդ ձեզ, ապա հիշեք, անկախ այն բանից, թե ինչպես կրաձագանքեն մարդիկ, դուք արժանի եք լինել սիրված և ընդունված։ Եթե դու պայքարում ես ընդունված լինելու համար, ապա կարող ես փնտրել, գտնել և հետևել «Քույրիկներին» և մենք կաջակցնեք քեզ։